...13 - końcowy

3 tygodnie wcześniej:

Otworzyłam oczy i rozejrzałam się dookoła. Zmrużyłam oczy. Gdzie ja jestem? Usiadłam i poczułam przeszywający ból głowy. Jakbym miała w środku jakiś rozżarzony do wszelkich granic możliwości metalowy pręt. Opadłam z powrotem na poduszkę i starałam się uporządkować myśli. Ostatnie moje wspomnienie to sprawdzian z historii, na który się nie nauczyłam i mina nauczycielki, gdy ją o tym poinformowałam. No bo jak to możliwe, najlepsza uczennica się nie nauczyła na tak ważny sprawdzian?!No niestety, każdy może mieć gorszy dzień. Ale coś jeszcze się tegodnia wydarzyło, byłam pewna. Tylko że wydawało mi się, jakbym miała jakąś dziurę w pamięci. Skupiłam myśli wokół tej jednej rzeczy i nawet nie zauważyłam, że nie jestem w pokoju sama.

- Jak się czujesz? - zapytał wujek Igor. Wyglądał na okropnie zmęczonego. Zmrużyłam oczy. Skąd on się tu wziął? Przyjeżdżał przecież raz do roku, a przed przyjazdem mama zawsze świrowała. Tymrazem nie wspomniała nawet słowem, że przyjedzie. Podniosłam się na łokciach.

- Dobrze - odpowiedziałam zachrypniętym głosem. Uniosłam brwi. - Wujku, co ty tu robisz? Nie przypominam sobie...

- Przyjechałem wieczorem. Twoja mama dzwoniła do mnie, miałaś wysoką gorączkę. - przerwał mi w połowie zdania. Brzmiał, jakby go coś bolało. Popatrzyłam na niego zaciekawiona.

- Nie pamiętam żebym była chora. - powiedziałam cicho.

- Oh, to całkiem naturalne, że przy tak wysokiej gorączce mogłaś zapomnieć o kilkunastu ostatnich godzinach.

- Kilkunastu?! - zapytałam zdezorientowana. - Wujku, ile czasu przespałam?

Mężczyzna uśmiechnął się delikatnie i pokręcił głową.

- Wystarczająco długo, żebyś tego nie pamiętała. - powiedział i wyszedł z pokoju zamykając za sobą drzwi.

Od dziwnego spotkania z wujkiem  minął tydzień. Pogodziłam się już z tym, że przez jakaś głupią gorączkę straciłam kilka dni, ale to nic. Dzięki temu jedynka, którą dostałam została wymazana i dostałam szansę na poprawę. I właśnie teraz się do niej uczyłam.

- Dżizas... Jesteś jakimś fenomenem. Nawet ja nie jestem w stanie zapamiętać takich szczegółów. - powiedziałam i spojrzałam na Marcella, który dzisiaj był jakiś wyjątkowo smutny. Nie żeby na codzień był jakiś nieziemsko zabawowy i wesoły.

- Te czasy... Są mi bliskie. - powiedział zachrypniętym głosem - Bliskie mojemu sercu.

Zmarszczyłam brwi. Często mówił takie rzeczy, jakby żył w tamtych czasach. Niestety nigdy nie chciał mi tego powiedzieć. Kiedyś oznajmił mi, że nadejdzie taki moment, kiedy się dowiem. I od tej pory cisza. Dzisiaj kolejny raz sprawił, że nic nie rozumiałam. Odłożyłam ołówek.

- Znamy się tyle lat. Jesteśmy przyjaciółmi - przełknęłam ślinę, miałam nadzieję, że nie zauważy mojego zawahania. Czułam, że się zarumieniłam.

Juz otworzyłam usta, żeby dokończyć swoją wypowiedź, ale to co zrobił Marcello zatkało mnie. Przysunął się do mnie i położył mi rękę na policzku.

- Tylko przyjaciółmi? - zapytał cicho.

Czułam na swojej twarzy jego oddech. Moje ciało przeszły dreszcze, a serce zabiło mocniej.

- Nie wiem - odpowiedziałam równie cicho. Nie potrafiłam się już dłużej trzymać od niego z daleka. Wszystko we mnie wrzało na jego widok, nie mówiąc już o dotyku. Czasami miałam ochotę rzucić się na niego na środku ulicy.

- Ja też. - Przysunął się do mnie i złożył na moich ustach delikatny pocałunek. Odsunął się i spojrzał mi w oczy. Chyba  po to, żeby się upewnić, że nie mam nic przeciwko.

Objęłam go za szyję i przyciągnęłam go do siebie. Nie chciałam już nawet nic mówić - myślałam tylko o tym jak mi przyjemnie. Wstaliśmy i nie zastanawiając się długo przenieśliśmy się na łóżko. Nawet nie wiem kiedy pozbyliśmy się koszulek.

- Wiesz, że dzisiaj jadę - szepnął, nie odsuwając się nawet ode mnie.

- Wiem - odpowiedziałam cicho. - Wiem o tym, ale nie przerywajmy.

Nie mam pojęcia co działo się potem. Wiem tylko, że było mi przyjemnie jak nigdy dotąd. Wszystkie moje zmartwienia odpłynęły - byłam tylko ja i Marcello.

Weszłam do klasy od historii i ścisnęłam w ręce długopis. Dostanę pałę, pierwszą w życiu pałę. Uśmiechnęłam się pod nosem na wspomnienie wczorajszego dnia. To było... Niesamowite. Nagle usłyszałam w klasie jakiś szmer. Podniosłam głowę i moim oczom ukazała się przepiękna, blondwłosa dziewczyna. Byłam pewna, że jeszcze nigdy jej niewidziałam, a jednak miałam wrażenie, że skądś ją kojarzę. Popatrzyłam na nią z zaciekawieniem. Nasze spojrzenia się spotkały i blondynka uśmiechnęła się w moją stronę. Poprawiłam włosy i odwzajemniłam uśmiech. Podeszła do wolnej ławki przede mną i usiadła w niej, podając mi rękę.

- Jestem Lora - powiedziała anielskim głosem, wprawiając wszystkich w osłupienie. Była niesamowita.

- Vera - odpowiedziałam, wstrząsając jej ręką. Czułam, że ta znajomość wprowadzi do mojego życia, nowego życia, wiele nowego. Nie mogłam się jednak spodziewać, że aż tyle.

***

Od śmierci Rose minęły dwa miesiące. Powoli wszystko zaczęło się stabilizować. Tylko nie moje uczucia. Vera, wraz z rodzicami, którzy wreszcie mogą być razem, zamieszkali w Anglii, pod nowym imieniem i nazwiskiem. Już nikt nie musi jej pilnować, co jest równoznaczne z tym, że mam 'wolne'. A nie jestem jeszcze gotowy, żeby spędzać z nią czas prywatnie. To co się wydarzyło było szokiem dla nas wszystkich. Ja straciłem przyjaciółkę, którą darzyłem ogromną miłością i dziewczynę, z którą  wiązałem swoją przyszłość. Vera straciła przyjaciółkę i siostrę. Świat stracił dwie wspaniałe i cenne dziewczyny.  W momencie, kiedy było już oczywiste, że Rose umrze nikt, z wyjątkiem Lory, nie zwracał uwagi na Verę. To właśnie ona rzuciła się w jej stronę, tym samym zwracając naszą uwagę na dziewczynę. Gdyby nie Lora, która również zginęła od zderzeniem z wilkołakiem, który później ją ugryzł, Vera nie miałaby szans na przeżycie. To co się jej przytrafiło można chyba nazwać śmiercią kliniczną. Umarła i 'zmartwychwstała', tracąc cząstkę wampiryzmu, która tak naprawdę utknęła w jej siostrze. Jak to wytłumaczyć? Rose, która została ugryziona jako niemowlę, była na pół wampirem. Niby miała duszę, ale właściwie już jej nie miała. Była człowiekiem, który w pewnym sensie już nie żyje. A Vera? Vera była kopią Rose. To co czuła Rose, to czuła Vera - rzadko na odwrót. Więc gdy tą pierwsza oddawała swój ostatni oddech, i druga umarła. Z tym, że Vera nadal miała duszę. Rose odeszła. I nie wróci. Nigdy już nie będę mógł powiedzieć jej tego, jak bardzo kocham ją i jej włosy. Ją i jej uśmiech. Ją i jej oczy. Ją i jej głos. Ją i jej dotyk. Ją i jej zapach. Zatrzymałem się, opałem o barierkę i wbiłem wzrok w płynącą pode mną wodę. Kolejny rozdział życia za mną. Czas zapomnieć i wrócić do normalnego trybu. Tak jak kilkaset lat temu. Jak widać... Historia lubi się powtarzać.

... 12

Nie wiem od jak dawna siedziałam w tym obskurnym pokoju, ale gdy usłyszałam dźwięk przekręcanego kluczyka w drzwiach, z radości zabiło mi serce. Miałam gdzieś czy przyszli, żeby mnie zabić, czy to na ratunek, czy Lora żeby znowu się ze mnie ponaśmiewać. Chciałam po prostu się stąd wydostać.

            A propos Lory… Na początku nie potrafiłam w to uwierzyć. Moja Lora, moja kochana kuzynka nas zdradziła. Nie umiałam poukładać sobie tego w głowie, między innymi skomplikowanymi wydarzeniami. Jednak miałam najwidoczniej aż zbyt wiele czasu na przemyślenia, ponieważ po kilku godzinach stwierdziłam, że to nie jest prawda. To na pewno kolejny punkt w tej grze. Jestem przekonana, że za niedługo mnie stąd zabierze i wrócimy do Marcella i Very. Już nawet na nich nie byłam zła. Trudno, widocznie nie byłam tą jedyną. W przeszłości zraniłam tylu chłopaków, że mi się tak w sumie to należało.

            Spojrzałam w stronę drzwi i zobaczyłam głowę Lory, która przywołała mnie do siebie, z palcem na ustach. Na palcach podeszłam do niej i się uśmiechnęłam. Wiedziałam, że nie dałaby rady mnie skrzywdzić. Jednak już po chwili, gdy zza rogu wyszedł jakiś ogromny i paskudny mężczyzna, złapała mnie mocno pod ramię i krzyknęła:

- No i co tak stoisz lalusiu! Idziemy, nie myśl, że Cię będę podtrzymywała! – powiedziała i szybko pociągnęła mnie w drugą stronę korytarza, udając że nie zobaczyła tamtego człowieka.

- Lora, a wy gdzie się wybieracie? – usłyszałyśmy za plecami.

- Młodej słabo się zrobiło w tym smrodzie. A chcemy ją przecież utrzymać przy życiu.

- Tylko pamiętaj…

- Nie musi mi pan przypominać na każdym kroku o tym, że jak zrobię coś nie tak to mnie zabijecie. – powiedziała ostrym tonem i pociągnęła mnie jeszcze bardziej.

            Teraz to już nic nie rozumiałam. Słabo mi się zrobiło? Mam nadzieję, że ten gbur nie zauważył mojego zdezorientowania. Co ona wyprawia? Najpierw mnie wyprowadza, potem udaje że jest taka wredna, a teraz się nie odzywa.

Wyszłyśmy na zewnątrz. Lora rozejrzała się dookoła. Widocznie chciała sie upewnić, że nie ma nigdzie żadnych świadków. Popchnęła mnie w stronę lasu i oparła o jedno z drzew. Popatrzyła mi prosto w oczy i wzięła głęboki oddech.
- Nie mamy zbyt wiele czasu. A trochę muszę Ci wyjaśnić. Dla jasności, nie chcę i nigdy nie chciałam Cię skrzywdzić. Kiedyś po prostu popełniłam kilka błędów. Dlatego tu jesteśmy. Za niedługo powinien przyjechać Marcello, wszystko jest tak pokierowane żeby wpadli w pułapkę. Mogę temu odrobinę zaradzić, ale też nie do końca. Zależy mi na waszym życiu, ale bardziej na moim. Chciałam tylko, żebyś wiedziała, że dzisiaj wiele się wydarzy. I albo wygracie wy, albo przegracie. Nie sprzeciwiaj się nikomu, rób co Ci każą, udawaj że mnie znienawidziłaś, udawaj że nic Cię nie łączyło z Marcellem i udawaj że nigdy nie widziałaś Very.
- A Ty co będziesz w tym czasie robić? Stać i patrzeć na naszą śmierć?
- Będę starała się uratować wszystkim tyłek. - wycedziła przez zęby. - A teraz przepraszam...
Poczułam ból na policzku, ale dopiero po chwili zrozumiałam co się stało. Dostałam z liścia od Lory! Zmarszczyłam brwi i dotknęłam miejsca, w którym mnie bolało.. No nie wierzę.
- Jesteś jakaś niezr... - nie zdążyłam dokończyć, bo usłyszałam głośny trzask za plecami. Odwróciłam się.
- Lora, jesteś tam? - wiedziałam, że znam ten głos, ale nie potrafiłam sobie przypomnieć skąd.　
- Tak. - powiedziała szorstko, ale jej twarz przeszła ogromną metamorfozę. Stała się łagodna, jak za dawnych czasów.
Zza drzew wyłoniła się jakaś postać. Jak zwykle, ogromny facet, o budowie jak zwierzę. Wilkołak. Przyjrzałam się jego twarzy. Hm. Całkiem przystojny. I w porównaniu do wszystkich innych wilkołaków był dość przyjemny. Chwila... Ja go znam. To jest...
- Carlo... - nie wierzyłam własnym oczom. - Powiedz, że to tylko zły sen.
- Wydawało mi się, że się polubiliśmy. - wyglądał na zaskoczonego. Popatrzył na Lorę.
- Czy wy się znacie? - zapytała.
- Byliśmy nawet razem. – szepnęłam z niedowierzaniem.
To było kilka lat temu. Miałam problem. Byłam ze wspaniałym chłopakiem, a pojawił się mój były którego nadal kochałam. Jakie rozwiązanie znalazłam? Zostawiłam ich obu dla tajemniczego chłopaka, który po dwóch tygodniach zniknął bez słowa. Zostawił mi tylko jeden, krótki liścik. 'Do zobaczenia jak najpóźniej'. I tyle z mojej wielkiej, kolejnej miłości.
- Wysłali mnie żeby zbadać sytuację. Dlaczego Góra miałaby uwierzyć jakiejś rozdygotanej wampirzycy, która pojawiała się raz na dwa miesiące, a przez całą resztę czasu siedzi z ludźmi, na których kabluje.
- Lora, zabierz mnie do środka.
Dziewczyna podeszła do mnie i znowu złapała mnie mocno za rękę. No tak, nadal musiała sprawiać pozory. I nagle obie zamarłyśmy.
- Lora, słyszałem waszą rozmowę. Całą. - uśmiechnął się. - Spokojnie, nikomu nie powiem. Nigdy nie wierzyłem, że aż tak bardzo się zmieniłaś. Prawdę powiedziawszy, zawsze sądziłem, że w tym Twoim kablowaniu jest jakieś drugie dno. Troszkę się pomyliłem, ale jednak nie tak bardzo.
Lora wyglądała na zdezorientowaną, ale w tym wszystkim i po tym wszystkim, najbardziej zdezorientowaną osobą w tej okolicy mogłam być ja. Carlo wilkołakiem? Przecież to niemożliwe. Moje życie jest zbyt skomplikowane.
- Idziemy. - warknęła nagle przy moim uchu, tym samym przypominając mi o bolącym policzku.
Odwróciłyśmy się i ruszyłyśmy w stronę naszego miejsca pobytu, ale nagle usłyszałyśmy głośne chrząknięcie.
- Będą tu za niecałą godzinę, więc przyszykujcie się. To spotkanie nie będzie należało do najmilszych, a zwłaszcza dla Ciebie Lora.

Siedziałyśmy w moim pokoju - czy w czymś pokojopodobnym - i milczałyśmy. Właśnie wysłuchałam historii Lory o jej wielkiej miłości do Carla, o jej romansie z Marcellem, o bitwie między nimi, która miała duży wpływ na podział dwóch światów. Opowiedziała mi też o tym jaka była kiedyś, jak ludzie postrzegali ją i Carla(byli wyjątkiem, jednym na milion, bo nawet w momencie gdy wampiry i wilkołaki się lubiły, to nigdy nie łączyły się w pary. Wytłumaczyła, co nią kierowało, gdy składała pierwszą wizytę Rządowi. Przyznała się, że żałowała tego, co zrobiła już wtedy, kiedy tam była.

Nagle usłyszałyśmy, że na korytarzu wybuchło jakieś zamieszanie. Lora zerwała się i popatrzyła na mnie – znów wygląda jak ktoś zupełnie mi obcy.

- Siedź, i się nawet nie ruszaj.

No i zaczęło się. Czułam, że koniec się zbliża i wiedziałam, że jest to nieuniknione. Oparłam głowę o ścianę i zamknęłam oczy. Nie chciałam umierać. Chciałam zrobić jeszcze wiele rzeczy, ale nie mogłam. To mój czas. Wiedziałam jedno. Zrobię wszystko, żeby ocalić Marcella. 

***

 

Przyjechaliśmy na jakieś podwórko i Marcello wyciągnął kluczyk ze stacyjki. Popatrzył na mnie, wyciągnął rękę i uśmiechnął się. Odwzajemniłam uśmiech. Pożegnaliśmy się już wcześniej – teraz nawet nie rozmawialiśmy. Wszystko było ustalone. Rozdzielamy się i staramy się wskórać najwięcej, ile się da.

            Wyszłam z samochodu. Dookoła panowała cisza.  Ostatni raz zerknęłam na Marcella, który z roztargnieniem zakładał kurtkę. Lekko kiwnęłam do niego głową i pobiegłam… Wybrałam ścieżkę, którą obiegłam dom naokoło. Z tyłu było jakieś wejście. Ponieważ budynek to była jakaś stara rudera, która ledwo się trzymała, przez chwilę zastanawiałam się czy to bezpieczne – wejść tam. Ale nie miałam innego wyjścia – mogłam stać tutaj i czekać aż przyjdzie śmierć, a mogłam coś robić.

            Weszłam do środka i prawie od razu miałam ochotę uciekać. Śmierdziało tam tak, jakby ktoś zostawił w środku śmieci i ich nie wynosił ze dwa lata. Wyciągnęłam z kieszeni kołek i trzymałam go za sobą. Powolnym krokiem szłam przed siebie. Nie pasowało mi to, że było tu tak spokojnie i nikt na nas nie czekał.

             I nagle poczułam, że nie jestem tutaj sama. Poczułam na sobie parę oczu. Odwróciłam się i krzyknęłam. Wilkołak, przemieniony wilkołak stał tuż za mną.

                   Tylko nie panikuj! – przyrzekłam sobie. I tak, jak proponował mi Marcello, wyciągnęłam z drugiej kieszeni gaz pieprzowy, psiknęłam mu w oczy i rzuciłam się z powrotem na zewnątrz. Nie było mnie tam zaledwie kilka minut. A na dworze już wybuchła walka. Jednak ja się czułam niewidoczna. Wampiry walczyły z wilkołakami, Marcello po środku. Ale na mnie nikt nie zwracał uwagi. Postanowiłam to wykorzystać. Uważając, żeby w  nikogo nie wpaść wbiegłam do lasu – i nie zatrzymując się, biegłam cały czas przed siebie. Nie zastanawiałam się, dokąd zmierzam. Targały mną sprzeczne emocje i wiedziałam, że jeśli tylko się zatrzymam to nie dam rady pobiec dalej.

Będę musiała zawrócić. A wiedziałam, że nie mogę. Nie mogłam się teraz poddać. Nie mogłam i nie chciałam. To mimo wszystko była moja siostra.

***

Od kilku minut czułam się tak, jakby serce miało mi zaraz wyskoczyć. Jakbym biegła nie wiem ile... Usłyszałam trzask na korytarzu, ryk - jakby wilka, głośne tupanie nogami, chiche pyknięcie, jakby coś lekkiego spadło na podłogę i znowu trzask. Po chwili w drzwiach do mojego pokoju stanęła Lora - wystraszona jak nigdy dotąd. Jej ciuchy były całe zakrwawione. Zrobiło mi się słabo. Było gorzej niż mogłam się tego spodziewać. Ile osób przeze mnie już umarło? Czy Marcello i Vera jeszcze żyją? Czy moi rodzice również tutaj są? I... Czy już wiadomo, która z nas 16 lat temu została ugryziona? Podniosłam głowę i popatrzyłam na Verę.

- Uciekać czy być posłuszną? - zapytałam. Lora nie musiała nic mówić, widziałam to na jej twarzy. Nie miałam żadnych szans. Żadnych!

Wyszłyśmy na korytarz. Wiedziałam, że to są nasze ostatnie wspólnie spędzone sekundy. Wiedziałam, że już nigdy nie będę miała okazji pojechać z nią na zakupy, do kina czy na imprezę. Już nigdy nie będę mogła powiedzieć jej tego wszystkiego, na co teraz miałam ochotę. Nigdy. Doszłyśmy do końca korytarza. Patrzyłam na stare, drewniane drzwi, przez które zaraz wyjdę na pewną śmierć. Zatrzymałam się i zmrużyłam oczy.

- I co? To tyle? Koniec? - mój głos zadrżał.

- Rose... Wiesz jak bardzo bym chciała coś zmienić. Ale nie mogę. Cudem mogłam po Ciebie przyjść. Ja też zginę. Już nie jestem potrzebna. A wiem zbyt wiele. - gdy zamilkła, kiwnęłam głową. - Gotowa? - zapytała po chwili.

- Tak. - szepnęłam.

Przede mną ukazała się rzeź. Zakręciło mi się w głowie. Wśród walczących, czyli nadal żyjących, ujrzałam Marcella. Uśmiechnęłam się lekko i podniosłam rękę, żeby mu pomachać. Usłyszałam głośny krzyk, dochodzący z lasu i swoje imię powtórzone kilka razy. I wtedy poczułam ukłucie w sercu. Miałam wrażenie, że wpadam w przepaść. I nagle wszystko ustało.

***

Wydawało mi się, że biegnę już kilka godzin. Od jakiegoś czasu miałam wrażenie, że nie jestem sama. Że ktoś mnie śledzi. Co jakiś czas słyszałam szelest liści i dźwięk łamanych gałęzi. Ale przecież równie dobrze to mogły być zwierzęta.

- Stój. - głos, który wypowiedział to słowo był niezwykle stanowczy. Zamarłam. Ani przed wilkołakiem, ani przed wampirem nie ucieknę. A człowiek by mnie nie dogonił. - Vera... Musisz tam wrócić.

- Wolę już umrzeć tutaj. Nie chcę tam wrócić. Ugryź mnie. Zjedz. Cokolwiek! – czułam, że przerażenie napełnia mnie od stóp do głów.

Czułam mrowienie w całym ciele. Mój plan się nie powiódł, zawiodłam. A teraz jest już koniec, nic mi nie zostało. Więc wolałam umrzeć tutaj, teraz. Nie chciałam tam wracać, nie miałam ochoty patrzeć na martwe wampiry i wilkołaki.

- Nie mogę zabić Cię tutaj. Gdyby to ode mnie zależało, mogłabyś biec dalej.

- Tak naprawdę to nigdy nie wierzyłam, że ucieknę. - Zrobiłam krok naprzód.

- To błąd. - podszedł do mnie. - Vera... Musimy iść. Nie możemy tu zostać. Mimo że bardzo bym tego chciał. I dla siebie, i dla ciebie.

- Więc czemu nie pozwolisz mi po prostu uciec?

- Nie mogę. Przykro mi.

Nie zdążyłam nawet pomyśleć nad odpowiedzią. Gdy otworzyłam oczy, już widziałam pole bitwy. Nagle w oczy rzuciła mi się drobna brunetka, która najwidoczniej nie rozumiała co się zaraz stanie. Ja wiedziałam. Widziałam go. Widziałam jak biegnie w jej stronę. Widziałam jak wbija jej kołek w plecy. Widziałam jej zdziwienie na twarzy. Słyszałam jej imię powtórzone tyle razy przez tyle osób. Chyba nawet sama je wykrzyczałam. Zdążyłam jeszcze zanotować w pamięci Lorę biegnącą w moją stronę i upadającą  na ziemię po zderzeniu z wilkołakiem. To wszystko wydarzyło się w ciągu sekundy, może dwóch. I wtedy poczułam ukłucie w sercu. Miałam wrażenie, że spadam w przepaść. I nagle wszystko ustało.

...11

Marcello z minuty na minutę stawał się coraz bardziej niespokojny. Samochód poruszał się coraz szybciej i często nim szarpało. Powoli zaczynałam się bać o własne życie. Co jakiś czas zerkałam w stronę chłopaka z lekkim przerażeniem. Wreszcie postanowił się odezwać.

- Nie mogę dłużej. Coś się stało, jestem tego pewien. Lora ma wyłączony telefon, miała się odezwać już dawno temu. – zaczął się rozglądać po bokach, aż w końcu postanowił zajechać na stację paliw. Zatrzymał się i popatrzył na mnie. – Co czujesz?

Skupiłam się na swoich uczuciach. Co czułam? Złość, przede wszystkim złość na niego. A oprócz tego? Chyba zdziwienie i zaskoczenie. A może smutek?

- Nie wiem.

- Dziewczyno, skup się i nie rób mi na złość! Od życia Rose może zależeć także i Twoje życie!

- Ale ja naprawdę nie wiem. – zmarszczyłam brwi. – Na pewno złość na Ciebie, ale nie wiem czy to ode mnie czy od Rose. Oprócz tego zdziwienie, może zaskoczenie, a może i smutek. Nie wiem, nie potrafię nazwać tych uczuć i nie potrafię ich przyporządkować do odpowiedniej osoby! To nie takie proste, posiadać uczucia dwóch osób!

- Zaskoczenie? – oparł się o podgłówek i zamknął oczy. – Jesteś czymś zaskoczona?

Nie miałam pojęcia dokąd zmierza, ale czułam coraz większe poirytowanie. I już nawet nie chodziło o niego. Chodziło tylko i wyłącznie o mnie i moje uczucia. Dopóki nie dowiedziałam się co mnie łączy z Rose,  nie zastanawiałam się nigdy jakoś specjalnie nad moimi zmiennymi nastrojami. Jednak teraz, gdy znam prawdę... Nie potrafię tego znieść. Nie potrafię i nie chcę. Moje uczucia to moje uczucia, koniec kropka. Ale ja tak nie mogę. Bo nie dość, że czuję to co moja siostra, to jeszcze na dodatek ona czuje to co ja. Ekstra. Zawsze wiedziałam, że ze mną jest coś nie tak-nigdy jednak nie sądziłam, że aż tak.

- W pewnym sensie... Jestem zaskoczona dziwnością swojego życia, a równocześnie pomysłowością Boga, czy kto tam nim kieruje.

- Vera, na litość boską... Czy jesteś czymś zaskoczona tak bardzo, że aż zasmucona?

- Nie. - nie ma co się oszukiwać, te uczucia nie należą do mnie. - Nie, nie jestem.

Marcello ponownie oparł się o podgłówek i zaczął coś mruczeć pod nosem. Mogłabym tak na niego patrzeć godzinami. Tylko dlaczego olśniło mnie dopiero po tylu latach znajomości?

- Co uważasz o Lorze?

- A co to za pytanie? - czasami go nie potrafiłam zrozumieć. - Chyba nie podejrzewasz własnej przyjaciółki?

- Powiedzmy, że wiem o niej i o niektórych sprawach troszkę więcej. I powiedzmy, że wiem, że nie zawsze była w porządku wobec waszej rodziny. I powiedzmy, że...

- Marcello, co Ty sugerujesz? Że przyjaciel rodziny ukradł moją siostrę? Że przez tyle czasu byłam sam-na-sam z wrogiem?

- Ukradła, nie ukradła. Dla niej to idealny moment na pozbycie się długu wobec Rządu...

- Wobec kogo? - przerwałam mu.

- Wobec władz świata wilkołaków.

- Co, że niby Lora dla nich pracuje? - zaśmiałam się. – Jesteś nienormalny. Pewnie im bateria padła, a Ty od razu panikujesz i wysuwasz jakieś chore wnioski.

Popatrzył na mnie ze zwątpieniem i przez chwilę się nie odzywał.

- Obyś miała rację. Ale mimo wszystko zmieniamy trasę i nasz cel podróży, a zamiast Twojego One Direction posłuchamy radio.

Usłyszałam dźwięk otwieranych drzwiczek i przetarłam oczy. Nawet nie wiem kiedy zasnęłam. Pamiętałam, że miałam dziwny sen. Byłam zamknięta w jakimś obskurnym pokoju bez okien i co jakiś czas 'odwiedzały' mnie dziwne stworzenia, raz był to po prostu pies, innym razem tygrys, a za trzecim wilk. Zobaczyłam, że Marcello wyszedł z samochodu, więc zrobiłam to samo. Podeszłam do niego i zaniemówiłam. Nigdy nie widziałam czegoś tak pięknego. Przed nami rozciągało się całe, pięknie oświetlone miasto. Słychać było odgłosy samochodów i muzykę z wielu klubów nocnych. Magiczne miejsce.

-O czym myślisz? - zapytałam i usiadłam koło niego na masce samochodu, opierając głowę o jego ramię. Nie zrobiłam tego z jakimś podtekstem. Po prostu... Taką miałam potrzebę. Tak to chyba odczytał, bo nie skomentował tego.

- O życiu. O tym ilu ludzi zabiłem-i własnoręcznie, i swoimi czynami. Czasami chciałbym cofnąć czas. Ludzie mają lepiej. Nawet jeśli popełnią jakiś błąd to w końcu umierają... A my? Musimy się męczyć z poczuciem winy całą wieczność. Kiedyś kochałem Lorę, była dla mnie ważna. - popatrzyłam na niego zdziwiona. – Była zaręczona, oczywiście wiedziałem o tym. Ale i tak pchałem się tam, gdzie nie trzeba. Przeze mnie jej związek się rozpadł, my też nie byliśmy razem. Nigdy nie zapomniała o Carlu. On ją znienawidził. Kiedyś była zupełnie inna. Przez wiele lat miałem dostęp do wszystkich jej myśli. - popatrzył mi w oczy. - Tu się wszystko zaczęło. I wiem, że tutaj musi się zakończyć. 100 lat temu łatwiej było kogoś znaleźć w tym mieście.

- Naprawdę uważasz, że...

- Tak Vera, tak uważam. Też nie mogę uwierzyć, że aż tak się zmieniła. Ale Twoi rodzice wiedzieli w co się pakują, od jakiegoś czasu ją podejrzewali. - wyciągnął z kieszeni telefon, którego jeszcze u niego nie widziałam i wykręcił jakiś numer.- Czas wkroczyć do gry. - szepnął i puścił mi oczko.

Jechaliśmy z prędkością 150km/h i Marcello nie wydawał się przejmować tym, że najprawdopodobniej zaraz rozbijemy się na jakimś drzewie. Od kilku godzin się nie zatrzymywaliśmy, na dworze zaczynało świtać. Cały czas słuchaliśmy radio, w celu dowiedzenia się, czy w ostatnim czasie nie działo się nic poważnego. Jednak przez większość czasu leciała muzyka(obecnie Phil Collins - Another Day In Paradise). Przez cały czas milczeliśmy, ale nie przeszkadzało mi to. Zdawałam sobie

sprawę, że to być może ostatnie mojego marnego życia i starałam się wszystko sobie przeanalizować. Wielu rzeczy żałowałam i czułam, że tak naprawdę to zmarnowałam swoje życie. A teraz jechałam za nie zapłacić.

- Niewiele drogi nam zostało. Zatrzymamy się? - Marcello przerwał ciszę.

- Jasne.

Weszliśmy do jakiejś kawiarenki, ja zamówiłam kawę i ciastko, on tylko wodę. Czułam się dziwnie, bo cały czas na mnie patrzył.

- Zagramy w prawdę?

- Możemy. - zmarszczyłam brwi. Dość nietypowa propozycja. - Ja zacznę. Co Tobą kierowało, gdy ciągnąłeś mnie do łóżka?

- Wiedziałem, że wyjeżdżam na jakąś tajną misję, nie wiedziałem, że będzie dotyczyć was. Byłem przekonany, że wrócę. Za tydzień, za dwa. Ale miałem wrócić, miałem Ci powiedzieć prawdę. Mieliśmy być szczęśliwi. - "Nie rycz!", rozkazałam sobie i uśmiechnęłam się delikatnie. - Czego nie zdążyłaś zrobić w życiu?

- Zakochać się i pokochać moją siostrę. Dlaczego uważasz, że to tutaj ma się wszystko skończyć?

- Dawniej w tym mieście była siedziba Rządu. To tutaj walczyłem z Carlem, to tutaj Carlo się poddał. To tutaj straciła całe swoje życie. To tutaj zaczęła się jej metamorfoza. To tutaj wasza mama zaszła w

ciążę. Czym Cię najbardziej zraniłem?

- Tym, że w pewnym momencie okazałeś się chamem, który nie myśli o uczuciach drugiej osoby. Powiedzieliście nam, że jak jesteśmy razem to wytwarzamy taką aurę, że żaden wampir nie może nas skrzywdzić i się do nas zbliżyć. A wy?

- Podejrzewamy, razem z waszymi rodzicami, że od dziecka was bronimy. Potrafiłabyś oddać życie za Rose?

- Nie, przykro mi ale nie. - pokręciłam delikatnie głową. -  Jeśli jedna z nas przeżyje... Będziesz z drugą?

- To zależy... Zależy jak ta pierwsza umrze, zależy jak potoczy się akcja i...

- I która przeżyje. - wtrąciłam. Nie musiał tego mówić. Wiedziałam to. On tylko lekko skinął głową.

- Co takiego ma Rose, czego brakuje mi?

- Ciężko powiedzieć, jesteście identyczne. – zaśmiał się pod nosem. – To nie jest kwestia tego co masz Ty, a co ma ona… Tylko… Nazwijmy to chemią. Chemią, miętą, magią. Jak wolisz. Dlaczego przez tyle lat mi się opierałaś?

- Sądziłam, że tak będzie łatwiej. Poza tym wydawało mi się, że uważam Cię tylko za przyjaciela. I tak naprawdę nigdy nie wierzyłam w to, że naprawdę Ci się podobam. Dlaczego Lora nadal się z Tobą przyjaźniła, skoro zniszczyłeś jej życie, a Ty z nią mimo, że z jej myśli wyczytałeś pewnie nie raz, że nas zdradza?

- Ona nie miała nikogo innego. Wtedy zostałem jej tylko ja. Umówiliśmy się, że będziemy zgrywać kuzynostwo. I tak zostało. A ja? Ja mogłem doradzać waszym rodzicom, chociaż na początku mi nie wierzyli. Poza tym… Zawsze wierzyłem, że się nawróci. Aż potem zablokowała swoje myśli. Co byś chciała jeszcze zrobić przed wyjazdem w dalszą drogę?

- Ja... - popatrzyłam na niego i zrobiło mi się strasznie gorąco. Czy mogę o to prosić? - Chciałabym powtórzyć to, co się między nami wydarzyło.

- A jeśli oboje przeżyjemy?

- Będziemy udawać, że nic się nie stało.

Popatrzył na mnie uważnie i zmrużył oczy. Chyba toczył jakąś wewnętrzną walkę. Kilka razy nim „szarpnęło” jakby już miał wstawać, ale jednak nie. A ja siedziałam i nie mogłam się doczekać, aż powie, że się zgadza. Nie poznawałam sama siebie. Ale w sumie co mi szkodzi… Za kilka godzin i tak już mnie nie będzie na tej planecie. Wreszcie położył pieniądze na stoliku i wyciągnął do mnie rękę.

- Chodź.

...10

Usłyszałam głośny śmiech Marcella na dole i otworzyłam szeroko oczy. Ktoś chyba właśnie robił śniadanie w kuchni na dole. Po chwili ponownie usłyszałam śmiech – tym razem Very. Zrzuciłam z siebie kołdrę i uśmiechnęłam się. Zapowiadał się ciekawy dzień. Głośno ziewnęłam, przeciągnęłam się i założyłam kapcie.

               Z zamiarem wystraszenia Marcella i swojej siostry, zeszłam po cichu na dół i wystawiłam głowę zza ściany. Już miałam krzyknąć, gdy uświadomiłam sobie co się dzieje. Vera siedziała na stole, w koszuli Marcella, a on ją całował po szyi! Zamurowało mnie. Stałam i patrzyłam. Poczułam napływającą falę złości, ale jednocześnie… przyjemności. Nie wiedziałam co mam zrobić. Odrobinę się cofnęłam i nadal ich obserwowałam. Chłopak zsunął jej swoją koszulę z ramienia i pocałował ją w obojczyk. Vera przechyliła głowę do tyłu i lekko westchnęła. No nie, zaraz na własne oczy zobaczę jak ją… posuwa na stole!

               Chrząknęłam i weszłam do kuchni, próbując ukryć zdenerwowanie i uśmiechnęłam się do nich sztucznie.

- Dzień dobry gołąbeczki. Co dzisiaj na śniadanko? Może jakaś jajecznica? – zapytałam.

               Oboje patrzyli na mnie zaskoczeni. Vera szybko poprawiła fryzurę i zapięła koszulę prawie pod szyję. Marcello podrapał się za uchem i odsunął się od mojej siostry. Patrzył na mnie jak jakiś skrzywdzony piesek – a ja czułam przez to ogromną satysfakcję.

- Mieliśmy właśnie zamiar zrobić omlety. – szepnęła zawstydzona Vera, podchodząc do lodówki.

- O, to ekstra. – odsunęłam krzesło od stołu i usiadłam na nim. Skrzyżowałam ręce na piersi i zrobiłam minę, typu „No i co macie mi do powiedzenia?”.

               Do kuchni weszła uśmiechnięta Lora, ale jakby od razu wyczuła co się stało. Zmarszczyła brwi, a jej cudowny nastrój jakby od razu prysnął. Podeszła do mnie od tyłu i oparła się na moich ramionach. Udając rozbawioną, powiedziała:

- Widzę, że Marcello się zrobił troszkę zmienny.

               Chłopak zmierzył ją zimnym wzrokiem i nagle zniknął. Zostałyśmy w trójkę, a ze mnie nagle wyparowała cała radość i silna samowola. Podeszłam do Very i pociągnęłam ją za włosy. W tym momencie miałam gdzieś to, że jest moją siostrą, że nie wypada, że przecież wczoraj zakończyłam ten toksyczny związek i że oni znają się od dawna.

- Chyba czegoś nie zrozumiałaś.

- Nie Rose, to TY czegoś nie zrozumiałaś. W swoich własnych słowach. Zerwałaś z nim. Stwierdziłaś, że nie potrafisz z nim być. – popatrzyła na mnie, a w jej wzroku dojrzałam satysfakcję. – Nie znam Cię i chyba nie chcę poznać, ale musisz się nauczyć, że nie możesz mieć wszystkiego.

- Vera, on Cię nie kocha. Gdybym tego nie zakończyła, to nawet by nie pomyślał o tym, żeby Cię pocałować!

               Zmierzyła mnie wzrokiem i ruszyła w stronę drzwi. Przy futrynie zatrzymała się i uśmiechnęła się lekko.

- Przepraszam, ale ty też nie przejmowałaś się tym, co ja czuję. Jechałam tutaj z przekonaniem, że Marcello będzie cały czas przy mnie, że powita mnie czułym pocałunkiem. Ale on stał z Tobą. Był z Tobą. Przytulał Ciebie. A Ty miałaś to gdzieś. – wiedziałam, że ma rację, ale bałam się do tego przyznać. – Przepraszam.

               - Dobra, więc Lora i Rose jadą okrężną drogą, przez te wszystkie wioski i wioseczki. Ja z Verą jedziemy przez centrum miasta i wchodzimy wszędzie, gdzie to tylko możliwe. – Marcello popatrzył na mnie czujnie. – Ta droga może być dla was bardzo niebezpieczna. Nie wiem czy się jeszcze zobaczymy. Chciałbym z Tobą porozmawiać na osobności.

               Kiwnęłam głową i odeszłam kawałek. Przez cały czas starałam się trzymać od niego na pewną odległość. Ręce miałam skrzyżowane na piersi i patrzyłam przed siebie z zaciętą miną.

- Rose, strasznie mi głupio. Wczoraj to zakończyłaś, a ja pobiegłem od razu do Very, twojej bliźniaczki. Wiem, zachowałem się jak dupek. Możesz być pewna, że…

- Zamknij się wreszcie. Nie mogę być już niczego pewna. Nie wiem kim są moi rodzice, kim jestem ja, kim jest moja siostra. Myślałam, że wiem chociaż kim jest Lora, okazało się że tego też nie wiem. W ostatnim czasie pokazałeś mi, że mogę na Ciebie liczyć. Nie miałam okazji poznać Cię od strony człowieka, tak jak Lory. Poznałam Cię od razu jako wampira. Sądziłam, że chociaż ty będziesz prawdziwy. Byłam najszczęśliwszą dziewczyną na świecie w momencie, gdy wyznałeś mi miłość. Nie powiedziałam wczoraj, że kończę to na zawsze. – podeszłam do niego. – Nikt mnie nigdy nie skrzywdził tak jak to, co zobaczyłam dzisiaj rano. Mógłbyś okazać chociaż odrobinę skruchy. – nie kontrolowałam swoich ruchów. Podniosłam rękę, a ona wylądowała z ogromna siłą na policzku Marcella.  – I nawet mi nie mów, że z nią nie będziesz. Nie wierzę Ci! Niech chociaż jedna z nas będzie szczęśliwa.

               Odwróciłam się i pobiegłam do samochodu. Wsiadłam i ukryłam twarz między kolanami. Rozpłakałam się i miałam wrażenie, że wylatują ze mnie wszystkie emocje, które kotłowałam w sobie od tygodnia. Strach, złość, radość, smutek, przerażenie, zaskoczenie, ból. Wszystko. Kiedy Lora usiadła koło mnie i mnie objęła, zrobiło mi się jeszcze gorzej. Zaczęłam się zanosić. Właśnie w tamtym momencie miałam wrażenie, że nie wytrzymam już nic więcej. A miało być jeszcze gorzej, chociaż nikt się tego nie domyślał.

                                                                ***

               Od kilku godzin  Marcello mnie ignorował. Nie odpowiadał na moje pytania, nie patrzył na mnie. Nawet nie reagował na mój dotyk. Może i postąpiłam źle, kiedy zaczęłam go całować w nocy, w jego pokoju. To nie było najmądrzejsze. Ale nie opierał się! A ona i tak by się w końcu o tym dowiedziała. Więc chyba lepiej wcześniej, niż później.

               - Marcello, błagam. Odezwij się do mnie.

Poczułam, że samochód delikatnie zwalnia. Nie wiedziałam czy chce się zatrzymać, czy co. Popatrzyłam na niego, a on miał łzy w oczach – znowu.

- Vera, Ty kompletnie nic nie rozumiesz. Zresztą, ja sam nie rozumiem tego co się dzieje. Kocham Cię, naprawdę. – spojrzał na mnie, ale już po chwili przeniósł wzrok na jezdnię. – Podczas naszego ostatniego spotkania przed moim wyjazdem pomyślałem, że powiem Ci kim jestem. Ale poznałem Rose. I ją pokochałem jeszcze bardziej. Teraz kocham was obie i jeśli będę z jedną, zranię drugą. Zrozum, nie mogę być z żadną z was.

- Rose i tak Ci już nie wybaczy.

- Nie mogę być z Tobą, wiedząc że ją kocham bardziej. – pokręcił głową. – Już wystarczająco namieszałem w waszym życiu.

                                                                ***

               Siedziałam w samochodzie i czekałam, aż wróci Lora. Dawno nie jadła i musiała się pożywić. Zatrzymałyśmy się w najbardziej cichym i bezludnym miejscu jakie można sobie wyobrazić. Kazała mi nigdzie nie wychodzić i w ogóle najlepiej się nie ruszać. Bała się mnie zostawić, ale jeszcze bardziej bała się przebywać ze mną na takim głodzie. Dlatego siedziałam – tak jak kazała.

               Już trochę się uspokoiłam i nie przejmowałam się tą całą sytuacją. Pomyślałam, że skoro wybrał ją to ze mną musi być coś nie tak – czas to zmienić. Nie mogę przez całe życie mieć wszystkiego.

               Porozmawiałyśmy z Lorą i przyznała mi się, że nie raz mi dawała podpowiedź kim jest. Ale ja tego nie brałam wystarczająco poważnie. Okazało się, że nigdy nic mi się nie działo, bo ona we wszystkim maczała palce. To było niesamowite, jednak też odrobinę denerwujące.

               Nagle usłyszałam dźwięk otwieranych drzwi, a po chwili poczułam jakiś obleśny oddech na swojej szyi. Na pewno nie należał on do Lory. Przeszły mnie ciarki i starałam się nie oddychać.

- No i znowu się spotykamy. Przede mną się nie da uciec. – usłyszałam znajomy głos, głos z hotelu, poczułam lekkie ukłucie w szyi, a po chwili już niczego nie czułam.

               Otworzyłam oczy i rozejrzałam się. Dookoła było cholernie ciemno, ale mimo wszystko coś tam widziałam. Po chwili mój wzrok zaczął się przyzwyczajać do braku światła i dostrzegałam coraz więcej szczegółów. Znajdowałam się w niewielkim pokoju bez okien. Jedynym źródłem jasności była malutka lampka stojąca przy łóżku. Ja leżałam na podłodze. Przy tapczanie znajdowała się również jakaś mała szafeczka, na której stało jedzenie i szklanka wody. Z pośpiechem do tego podeszłam i napiłam się.

               Dopiero teraz zdałam sobie sprawę jak wielkie pragnienie mnie dopadło. Jeść mi się nie chciało, ale wypić mogłabym chyba z litr wody. Usiadłam na łóżku i zamknęłam oczy.

               Starałam się przypomnieć sobie najwięcej jak to możliwe. Niestety – pamiętałam tylko to, że w pewnym momencie ten oblesiuch wbił mi igłę w szyję i koniec. Oparłam głowę o ścianę i zamknęłam oczy. Po policzkach spłynęły mi łzy. Moje życie było takie łatwe. Moim największym problemem byli chłopacy. Pamiętam jak chodziłam z Brunem, to był jeden z moich dłuższych związków. Byłam z nim przeszczęśliwa. Wydawał się idealny – wyrozumiały, cierpliwy, zakochany we mnie po uszy. Ale wewnątrz mnie, gdzieś bardzo głęboko, siedział ktoś z przeszłości. Ktoś, z kim łączyło mnie bardzo mało. Ktoś, dla kogo znaczyłam bardzo mało. Ale za to ktoś, kogo kochałam. Gdy ponownie pojawił się w moim życiu nie wiedziałam co zrobić. Poszłam na łatwiznę, znalazłam sobie trzeciego. To było właśnie rozwiązywanie moich problemów.

               Usłyszałam, że ktoś przekręca zamek w drzwiach. Odwróciłam się w stronę wejścia i wytrzeszczyłam oczy ze zdumienia. Lora?

- To wampira można złapać? Byłam przekonana, że już dawno znalazłaś Marcella i powiedziałaś mu co się stało! – Lora zaśmiała się pod nosem, zamknęła za sobą drzwi i usiadła koło mnie. Dziwne, nikt jej nie pilnował. Przecież dla wilkołaków była chyba zagrożeniem.

- Rose, Rose, Rose. Zawsze mnie bawiła Twoja naiwność i pustota. Naprawdę, szkoda mi Cię. – odsunęłam się od niej i zmarszczyłam brwi. O co chodzi? – Nigdy nie byłam po Twojej stronie. To ja byłam tą wtyką. Doskonale wiedziałam, że nie będzie żadnych wilkołaków. Dzięki temu, że przez ponad 16 lat wrabiałam Twoich rodziców, mam wiele przywilejów. Oczywiście, każdy łowca ma za przyjaciela swojego wroga. – ponownie się zaśmiała. – Rząd nie musi o tym wiedzieć, ale jak się dowie to jest masakra. Dlatego ja wolałam sama ich wkopać. Przez całe życie udawałam ich przyjaciół, Twoją przyjaciółkę – czy raczej kuzynkę. Musiałam bardzo uważać, żeby się nie wydać. No i w końcu nadarzyła się okazja, Rząd postanowił, że zakończy ten teatrzyk. W ten właśnie sposób obie wylądowałyśmy tutaj. – rozejrzała się dookoła. – Chyba nie jesteś za bardzo przyzwyczajona do takich warunków, co?