... 1

Rozejrzałam się dookoła. Otaczała mnie gęsta mgła, przez co nie mogłam się zorientować, gdzie jestem. Ponieważ temperatura nie przekraczała 10⁰C, a nie miałam na sobie niczego oprócz krótkiej bluzki, moim ciałem wstrząsały pojedyncze dreszcze. Splotłam ręce na klatce piersiowej i ponownie się rozejrzałam.

               Nie podobało mi się tu. Poza tym nawet nie wiedziałam gdzie jestem, więc w jaki sposób miało mi się w tym miejscu podobać. Prychnęłam pod nosem. Nie należę do tego typu dziewczyn, które panikują przy byle okazji i histeryzują za każdym razem, gdy nie potrafią znaleźć wyjścia z sytuacji. Nie jestem też osobą zanadto cierpliwą i wręcz nie znoszę, gdy muszę czekać na coś lub na kogoś. To wszystko chyba dlatego, że od dziecka spędzałam dużo czasu w lesie. Mój ojciec dużo poluje, a jak to tato dla swojej córki – chciał, żebym zainteresowała się tym co on. Westchnęłam i tupnęłam nogą. Miałam dość tej sytuacji.

- Jest tu ktoś?! Zimno mi, nie mam pojęcia w którą stronę mam iść, nie mam zegarka, jest środek nocy i chcę do domu! – zawołałam błagalnym tonem, ale już po chwili zdałam sobie sprawę, że jestem po prostu żałosna.

Mój głos brzmiał całkiem spokojnie jak na zaistniałą sytuację. I mimo, że wewnątrz mnie aż się gotowało z nerwów, starałam się tego nie okazywać. Co było dość śmieszne zważając na to, że byłam tutaj zupełnie sama i mogłam mieć gdzieś to, jak wyglądam.

Przymknęłam oczy i starałam sobie przypomnieć moje ostatnie wspomnienie. Jak przez mgłę, bardzo niewyraźnie, widziałam dom Olivii… I… Tak. Już pamiętam. Tego nowego kolesia ode mnie z klasy. Tylko jak on się nazywał… Czemu zapamiętałam tylko smak tego soku, który mi dał oraz dziwny kolor oczu?!  Miałam pustkę w głowie. To było jakieś bardzo stare imię… Ernesto? Edgaro?

- Ah, Marcello! – krzyknęłam podekscytowana swoim odkryciem.

Nagle usłyszałam za sobą jakiś szelest i zamarłam. Poczułam na sobie czyjś wzrok i do głowy przyszedł mi tylko jeden pomysł. On chce mnie zgwałcić. Zgwałcić, zabić i porzucić tutaj, w tym ciemnym i strasznym lesie. Nie przewidział tylko, że połowę okolicznych lasów znam na pamięć. A przecież nie mógł mnie wywieźć aż tak bardzo daleko…

- Niesamowite, jednak zapamiętałaś moje imię. Rzeczywiście, musisz mieć w sobie to COŚ.

Uśmiechnęłam się pod nosem i przygryzłam wargę. Jego głos działał na mnie w bardzo dziwny sposób… Niby mnie uspokajał, ale mimo wszystko czułam się podenerwowana. Teraz przypomniałam sobie, że tak samo czułam się na imprezie. Jeśli to przy nim miałam umrzeć, to chyba nie było tak źle. W końcu mogłam trafić na jakiegoś starego pedofila. Niestety, samej siebie nie oszukam. Mimo wszystko bałam się, cholernie się bałam. A przecież Olivia ostrzegała mnie, żebym na niego uważała. Ale nie, po co słuchać się innych.

Teraz już sobie przypomniałam co pomyślałam, gdy tylko go zobaczyłam: tajemniczy kobieciarz z nutką romantyzmu. Wyglądał jakby był z zupełnie odległej epoki. Rozczochrane na wszystkie strony kasztanowe włosy. Ten akcent, wyrażenia – nigdy nie słyszałam z ust moich rówieśników takich określeń, jakich używał on. I ten dziwny odcień oczu… Podchodził mi pod szkarłatny.

- Podziwiam Cię. Jesteś gdzieś, nawet nie wiesz gdzie. Jest środek nocy. Otacza Cię las. Twoim jedynym towarzyszem jest chłopak, którego nawet nie znasz. A ty, jakby nigdy nic, czekasz na mój ruch.

- No to mi powiedz gdzie jestem, będzie nam wtedy łatwiej.

- Po co? Co Ci to da? Jest 3 w nocy. I tak nie trafisz do domu. Nawet gdyby to był jeden z tych lasów, które rzekomo tak dobrze znasz. – Ne rozumiałam skąd on o tym wiedział, ale postanowiłam, że nie będę mu przerywać, może dowiem się czegoś istotnego. – Wyglądałaś mi na osobę rozważną i inteligentną, gdy po raz pierwszy zobaczyłem Cię w klasie Gentila. Jednak pozory mylą. – nie wiem kiedy znalazł się przy mnie, bo poczułam jego chłodny oddech na swojej szyi. Moim ciałem wstrząsnęły dreszcze. – Tak łatwo zaufać nowemu koledze. Ajajaj. Tatuś by chyba nie był zadowolony, nieprawdaż? A może nie uczył Cię od dziecka, żebyś uważała z kim się kolegujesz? Chyba nie tak wyglądały początki Twoich nowych znajomości? Bo wydawało mi się, że zawsze tatuś musiał prześwietlić Twoich nowych znajomych?

- O czym Ty mówisz? Skąd Ty to wszystko wiesz? Kto Ci tak powiedział? – Dobra, przyznaję się bez bicia. W tym momencie umierałam ze strachu. – W tej chwili masz mnie zawieść do domu!

- I naprawdę uważasz, że Cię wysłucham? – nagle znalazł się przede mną. Być może podbiegł, kiedy zamknęłam oczy. – Jesteś taka słodka, gdy nic nie rozumiesz. Ale koniec tego gadania na dzisiaj. Tutaj… - poświecił latarką na ziemi, prosto pod moimi nogami. – Jest dzisiaj Twoje łóżko. Możesz się położyć i wyspać, bo w najbliższym czasie nie będziesz miała do tego zbyt wielu okazji. Dobranoc.

               Powoli zaczynało się robić jasno, a ja nadal siedziałam bez ruchu na jakimś obrośniętym przez mech konarze drzewa. Odkąd Marcello zostawił mnie tutaj samą oczywiście nie zmrużyłam nawet oka – i miałam ku temu powody. Nie rozumiałam dlaczego mnie tutaj trzyma, co chce przez to osiągnąć i skąd wie o mnie aż tyle rzeczy. Ale czułam, że nie chodzi tutaj o to, żeby mnie zgwałcić. To musiało być coś ważniejszego.

               Była jednak jeszcze jedna rzecz, której nie byłam w stanie pojąć i która mnie odrobinę przerażała. Była to moja własna głupota. Marcello miał rację. Jak mogłam mu zaufać? Jak mogłam dać się uwieść jak jakaś zwykła… Lafirynda?! Zobaczyłam ładnego chłopaka, miał ładny uśmiech, super całował i co?! Cała moja inteligencja zniknęła jak za jednym machnięciem różdżki… Może gdyby był choć odrobinę brzydszy potrafiłabym oderwać od niego wzrok. Jednak tak nie było.

               Co jakiś czas wydawało mi się, że słyszę odgłosy różnych dzikich zwierząt, ale wolałam sobie wmawiać, iż są to zwykłe przesłyszenia spowodowane brakiem snu. Czasami zastanawiałam się czy Marcello przypadkiem nie zostawił mnie tutaj, a sam nie wrócił do domu, ale to było nie możliwe. Usłyszałabym przecież dźwięk silnika albo cokolwiek innego związanego z samochodem. A wokół mnie panowała po prostu cisza. Nieznośna cisza. Cisza, od której powoli zaczynała mi pękać głowa. I zaczynały mi przychodzić do niej coraz głupsze pomysły. A co jeśli jednak pojechał i nie wróci? Czy te wszystkie zwierzęta w końcu mnie zjedzą? A może to ja będę zmuszona do żywienia się nimi?

               - Nadal tutaj jesteś? – z zamyślenia wyrwał mnie anielski baryton Marcella. – Każdy normalny człowiek już dawno wstałby i starał się stąd uciec. Gdziekolwiek, byle z dala ode mnie.

- Najwyraźniej masz do czynienia z osobą nie do końca zrównoważoną psychicznie, która zamiast ratować się czeka, aż zrobi to za nią ktoś inny. Przykro mi. Następnym razem poznaj lepiej swoją ofiarę.

Na jego twarz wstąpił delikatny uśmiech, ukazujący równe – niczym od linijki – i białe zęby. Poczułam się, jakby żołądek miał mi zaraz wyskoczyć z buzi. Gwałtownie odwróciłam wzrok i zapatrzyłam się w swoje buty. W tym czasie chłopak włożył ręce do kieszeni i zaczął się kiwać na piętach.

- Co do pierwszej części zdania to zgadzam się z Tobą w stu procentach. Niestety reszta Twojej wypowiedzi nie ma sensu. Ty przecież wcale nie chcesz, żeby ktoś Cię uratował. Nawet się nie wysiliłaś, żeby mi zrobić krzywdę. Nie wierzę, że naprawdę sądzisz, że mógłbym Ci zrobić krzywdę. Przecież ja nawet Cię nie dotknąłem.

- No tak. Porwanie mnie to zupełnie nic. Taki tam… psikus.

- Wiesz co? Znudziła mi się już ta sceneria. A Ty musiałaś zgłodnieć. Pojedźmy do jakiegoś hotelu i tam wyjaśnię Ci kilka spraw. Zgadzasz się?

- Lepsze to niż nic. – szepnęłam naburmuszona i ruszyłam za chłopakiem.

Był idealny… Kasztanowe włosy. Gładka cera. Żadnych krostek, pryszczy czy jakichkolwiek innych nierówności. I był blady jak… trup. Wyglądał trochę jak porcelanowa lalka. Tylko oczy mi tutaj nie pasowały. Nigdy nie widziałam, żeby ktoś miał takie oczy… Bardzo mnie to ciekawiło, jednak mimo wszystko bałam się go o to zapytać. Pewnie by mnie wyśmiał. Zresztą, jak się wyśpię to pewnie okaże się, że tak naprawdę są brązowe czy zielone lub jakiekolwiek inne.

No i ten nos. Uśmiechnęłam się lekko. To aż śmieszne, że chłopak może mieć tak zadarty i mały nos. Dodawało mu to uroku. I było zabawne. A skoro już mówię o nosie, to zejdę trochę w dół. Jego wargi miały przepiękny, żywy kolor soczystych malin. Był przepiękny.

- Dziewczyno, zastanów się nad wizytą u psychiatry. – powiedział ze zniesmaczoną miną. – Wiem, że jestem piękny i w ogóle, ale przyglądasz mi się już od 20 minut. 

               Potrząsnęłam głową i chyba się zarumieniłam, w każdym bądź razie zrobiło mi się cholernie gorąco. Miałam ochotę zapaść się pod ziemię, ale niestety nie miałam takiej możliwości. Żeby zająć czymś ręce naciągnęłam rękawy bluzy i zapatrzyłam się w buty. Nagle poczułam, że samochód skręca w lewo i nagle się zatrzymuje. Podniosłam głowę i odnotowałam, że znajdujemy się przed pięciogwiazdkowym hotelem. Z wrażenia otworzyłam szerzej oczy i zaśmiałam się. Niestety, zanim zdążyłam to skomentować on już mówił.

- Rosalio Vero Di Carlo, zrozum. – popatrzył mi w oczy i przez chwilę miałam wrażenie, że szkarłat na kilka sekund przemienił się w jakiś miodowy odcień. – To nie są żarty. Na początku może i sprawiało mi radość drażnienie się z Tobą. Przeszło mi to. A ty powinnaś zacząć wreszcie łączyć fragmenty układanki.

_______________________________________

Z dedykacją dla Paulinki, która jutro ma urodziny! ;* Wszystkiego najlepszego, dostania się do szkoły, którą sobie w końcu wybierzesz xD Ciekawszych odcinków Pamiętników, spotkania kiedyś Ianka (<3), mnóstwa pomysłów do opowiadań, dużo uśmiechu i czego sobie tylko życzysz! ;*

_______________________________________

Dla osób, które interesują się fotografią lub po prostu lubią oglądać zdjęcia, polecam photobloga Oli, na którym można znaleźć mnóstwo przepięknych zdjęć jej autorstwa.

http://www.photoblog.pl/smerfetka52/